عیاشى از امام صادق (علیه السلام) آورده است: وقتى نبى اکرم (صلّى اللّه علیه و آله و سلم) آن سخنى را که در غدیر خم [راجع به ولایت و خلافت امیر المؤمنین على (علیه السلام)] ایراد فرمود، و چادرها و خیمه‏ها را به حرکت درآوردند مقداد از کنار گروهى از اصحاب عبور کرد که مى‏گفتند: چون مرگ پیامبر [صلّى اللّه علیه و آله و سلم‏] نزدیک شد و ایام حیاتش سپرى گشت و اجلش فرا رسید مى‏خواهد على [علیه السلام‏] را پس از خود ولى و سرپرست امت و خلیفه خود قرار دهد؟ ...عیاشى مى‏گوید: مقداد به راه افتاد و نبى اکرم (صلّى اللّه علیه و آله و سلم) را از این جریان با خبر ساخت، آنحضرت بانگ «الصّلوة جامعة» برآورد و دستور تجمع اصحاب را صادر کرد. منافقان گفتند: مقداد ما را نزد پیغمبر [صلّى اللّه علیه و آله و سلم‏] بدنام و متهم ساخت، برخیزید تا برویم و براى او سوگند یاد کنیم [که ما چیزى نگفتیم‏] آنها آمدند و در برابر رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلم) نشستند و گفتند: پدران و مادران ما فداى شما باد، سوگند به آنکه ترا به حق برانگیخت و قسم به آنکه ترا با اعطاء منصب نبوت ارج نهاد آنچه که به عرض شما رساندند ما بر زبان نیاوردیم، سوگند به آنکه ترا بر بشر برگزید [چنان سخنى نگفتیم‏].نبى اکرم (صلّى اللّه علیه و آله و سلم) فرمود: «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ. یَحْلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا کَلِمَةَ الْکُفْرِ وَ کَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ وَ هَمُّوا بِما لَمْ یَنالُوا»: و در شب عقبه بر قتل تو توطئه کردند و موفق نشدند. «وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ»: با اینکه خداوند متعال آنان را در سایه فضل و مرحمت خویش بى‏نیاز و آبرومند ساخت در صدد انکار و خرده‏گیرى برآمدند